Spookkastelen en Afrikaans trommelen

Yooo da bin ich wieder! Dan zijn we al aangekomen bij de dinsdag, besluitende om er nu wat sneller door heen te gaan omdat ik anders nog mijn dagen in het internetcafe ga spenderen in plaats van het beleven van stormachtige avonturen waar we de thuisblijvende Nederlanders mee kan lastigvallen :-)

Deze dag begint met een keiharde knetterregen a la tropische douche. En hij houd ook niet op. In Ghana valt (volgens wikipedia) heel veel milimeter regen per jaar. Dat je dat maar even weet. En wij zitten hier ook in het regenseizoen, so to be said, dus niet meer dan bijdragend aan deze ecologische ervaring, dat we dan ook een tropisch buitje meepakken. Met blik op de dag ervoor, spoelt het alles echt lekker even schoon, veranderd de stoffige straat in een modderpoel en een rommelig hoofd in een schoongewassen frisse blik. RUST!

Vandaag de grote dag dat we de backpackersbubble gaan ontsnappen en dan aan het ECHTE afrika gaan beginnen. We lunchen nog even met twee Nederlanders uit Utrecht die we hebben ontmoet en die hier op stage zijn, en we wisselen wetenswaardigheden uit die waarvan we blij zijn dat die ons niet langer bespaard zijn gebleven: Ghee betend lul en Toto betekend kut (wie durft het aan om dat aan dat ene bandje te gaan vertellen?). Maargoed, weer wat geleerd dus. Daar hebben we zomaar twee weken zonder gekund! Nee, echt een ware verrijking voor ons Ghanees vocabulair.
Dan gaan zetten we op weg naar Senya-Baraku, waar het beruchte slavenfort "Fort of Good Hope" staat. Carleen en ik verruilen de tent voor een nu nog wel wat stoerdere lokatie: de capiteinskamer van het kasteel! Tegen het eind van de middag komen we in het dorpje aan en een sliert van kinderen achter en voor ons uit volgt een soort van defile naar het kasteel. We zijn de enige gasten. En oja, er is geen electriciteit meer. Nou, wij hebben, hoe toevallig, "good hope" voor de nacht, het uitzicht is prachtig, het weer zou je bijna 'guur' kunnen noemen met die harde zeewind en de golven slaan zo ongeveer tegen de kasteelmuren. We maken ons maal klaar (bestaande uit krekkertjes met reisverpakking nutella -hahaha-), en eten in zo'n grote ouderwetse zaal met hoog plafond bij het licht van een olielampje.
De olielamp en de kaars zijn voor die nacht onze vriend en vijand. We hebben ze nodig voor het licht want het echoende kasteel is pikdonker, maar je wil er het liefst zo veel mogelijk uit de buurt blijven vanwege alle ondefineerbare insectenbeesten die het aantrekt. Nu ben ik van ons twee dan wel de held als het gaat om iets simpels als een spin of kippen (he Car?), maar dit amount van kakkerlakken die uit de kieren van het slavernijkasteel komen kruipen net als jij op de donkere wc zit, dat is ook niet heel relaxt. Zo komt het dat Carleen en ik samen als twee hysterische wijven met een krant (waar het hoofd van Nana dat op de voorpagina pronkt, de predidentskandidaat voor de komende verkiezingen in december, kan dienstdoen als ongediertekiller) een nogal niet suicidale kakkerlak proberen dood te krijgen. Maar hij elke keer weer opspringt, waarschijnlijk weer tot leven komend door de decibellen geluid die wij produceren. Waaaaa!
Al snel komen drie kinderen aangerend, hevig bezorgd om wat er aan de hadn is: ze hadden ons horen gillen? "What happend?" Ze kijken ons vreemd aan als ze zien dat wij allebei bijna staan de beven van excitement na onze struggle met een simpele kakkerlak. Zonder verder iets te zeggen stapt het oudste meisje van een jaar of 13 naar voren, pakt de kakkerlak van de grond, en verdwijnt het drietal weer alle trappen af door de kasteelpoort naar buiten.
Die hebben weer extra vulling voor in de soep.

De rust was snel hersteld en ik schaarde me met de olielamp op de kasteelmuur buiten om lekker boek te lezen (het is om 7 uur al donker) en Carleen benutte een avondje bijslapen. De volgende dag hebben we het dorpje verkend wat superleuk aws want iedereen kwam uitgelopen om ONS te zien, en wij om hun te zien. Altijd hangt er wel weer een kindje aan je arm die een liedje met je wil zingen of een dansje wil doen. De mannen zitten allemaal bij elkaar in een schaduw gecreeeerd door een zelfgeconstrueerde partytent van 4 lange takken met daarover palmbladeren. Ze spelen met veel kabaal en discussie mens-erger-je-nieten of dammen. De vrouwen zijn bezig met de was, dit doen ze in een soort teilen en de gewassen kleding word over struiken en bomen heen gespreid om te drogen, soms ook op de straat en een enkele keer zie je ergens een waslijn. Andere vrouwen zitten onder een boom of een ander schaduwrijkplekje hun kind te zogen, of houden zich bezig met het barbequen van mais.
Tussen deze scene van zanderig stenen straatjes met huizen varierend tot 4 betonnen muren met een dak erop of een kleihutje met stro, lopen nog wat varkens, kippen, en geiten door, en het plaatje is compleet.

Carleen en ik vertrekken de volgende dag naar Cape Coast, zitten in een hostel aan het strand. Zonder heel veel kakkerlakken. En hier vermaken we ons nu al een aantal dagen. Na twee, bijna drie weken, hebben we voor het eerst een douche. En het is dan echt raar om daar onder te staan. Na net ondervonden te hebben hoe je je met een halve emmer water heerlijk schoon kan wassen (de hoeveelheid water die je normaal laat lopen alleen al tijdens het wachten op het warmworden van de douche) is het een rare gewaarwording in een keer ZOVEEL water over je heen te krijgen. We betrapten ons allebei op binnen 3 minuten klaar te zijn, en dat was inclusief het uitzetten van de douche tijdens het inzepen. Men kan ons hier nog wat leren!

Gister gingen we even op de cultural wave: een cursus afrikaans dansen en trommelen. Quote Carleen "echt iets voor ons!" Eerst wilden we gaan battiken (zelf zo'n kleedje maken in heftige kleuren), maar we zagen dat al uitlopen op een creatief fiasco daar we op dat gebied niet bijster top zijn ontwikkeld (wat een zelfkennis). Of dat voor dansen en trommelen anders was, moest dan maar eens blijken...
Nu hebben wij, vinden we zelf, dus echt wel ritme. Maar op de Afrikaanse dansvloer vroeg ik me toch echt af waar die gebleven was... Met is alsof ze dansen op een soort tussenmaat en dan zo assymetrisch met hun lichaam bewegen... tziet er fantastisch en heel gaaf uit!
Carleen en ik ehbben zeker ook een 'soort tussenmaat' te pakken, maar dan weer en hele andere. En het asymetrische aspect aan ons dansen? Nuo ehhh, dat moet er vooral, heel ehh, asymetrisch uit hebben gezien :-)
We vermaken ons prima, hebben het leuk met elkaar en ontmoeten ook nog leuke mensen. Vandaag gaan we een oud slavenfort in Cape Coast bezoeken en komend weekend gaan we naar een dorp op palen. El Mina, een fort tevens gebouwd door de Nederlanders, de culturele trekpleister van Ghana, ligt hier 7 kilometer vandaan en staat ook nog op ons programma.

Kortom, het was een reeks aan updates.
Voor mij ook een prettige manier van zelf alles een beetje verwerken :-)

Ben benieuwd naar alles daar in Nederland!
Liefs,
Liselotte