PAARSE SLIPPERS & GOD

PAARSE SLIPPERS & GOD

Goed, ik was gebleven bij de wc van de Makasombo Junction, niet bepaald een setting waar je lang wil blijven hangen zeg maar. So back to business!

Terug van het toiletgebouw zigzaggen we tussen de kleihutjes door en scharen we ons bij nog 3 andere wachtenden onder een rieten afdakje in de schaduw. Makasombo Junction bestaat uit een kruising met hutjes aan weerszijden van de weg, en kleine winkelstalletjes waar ze snoepjes, water en wat mango’s verkopen. Het is 2 uur ‘s middags, het heetste moment van de dag. Er gebeurd niks in Makasombo Junction. De weinige mensen die je ziet, zitten of liggen te slapen verscholen in de schaarse schaduw die het dorp rijk is, die van een mango- of avocadoboom of kleihutje. Een vrouw, die eigenlijk nog een meisje is, geeft haar kind borstvoeding en kijkt vermoeid, terwijl haar andere hummeltje over haar schoot heen in slaap is gevallen. Zelfs de vliegen lijken te zijn gevlogen voor de hitte. Een babygeitje strompelt voorbij over de brede zandweg en blaat zorkig. Niemand kijkt ernaar. Het is stil.

Dan, geluid.
Ver in de verte klinken de ronkende klanken van een zware dieselmotor. De bus. Onze bus?
Het geluid werkt als een fotosynthese in een bloem; nog geen drie tellen na dat dit het dorp bereikt komt iedereen en alles in beweging; vrouwen komen de kleihutjes uit met manden op hun hoofd en staan klaar om hun waren aan de passagiers te verkopen. Het personeel van de verkoopstalletjes licht hun hoofd van de tafel waar ze overheen in slaap waren gevallen en beginnen ijverig de opmaak van hun producten te herstructureren. De straat raakt vol. Kinderen, ouderen, jongeren. Iedereen roept, praat, schreeuwt enthousiast door elkaar heen, vergezelt met wilde gebaren en driftige vegen met de zakdoek over het voorhoofd om het zweet wat daar in no-time pareltjes vormt, weg te vegen. De babygeit is verdwenen in de massa.
Zodra de bus de hoek om komt en stopt voor de ‘halte’ bereikt de chaos zijn piek, en moeten Carleen en ik alles op alles zetten om een plaats in de enige bus van deze dag te veroveren. In dit geval niet eens een zitplaats, maar we kunnen mee! En ik sta met een gemiddelde temperatuur van 40 graden celicius, gesqueesd tussen twee dikke negerinnen. Wat een happening. De stemming in de bus is uitgelaten, iedereen is in een geanimeerde discussie en lacht, praat en giechelt. Met een chill reggae muziekje trekt de overbeladen bus flink op en verlaten we de Makasombo Junction op hun dagelijks hoogtepunt.

De bus gaat maar tot aan Larabanga, en wij moeten nog een stuk. En er gaat geen bus meer. Now what? Lang tijd om na te denken krijgen we niet want een uniek aanbod doet zich voor: Diego* en Timo* willen ons wel even brengen… op de motor?
Car en ik kijken elkaar aan.
Doen? Hmmmm…
Verstandig? Nee.
Supergaaf? Ja.
Tegen niemand zeggen? Deal!
Dus ik maak een mental note “sorry mama/papa”, doe een intern schietgebedje, en hijs mezelf dan met backpack en al achterop de bike van deze bruine motormuis.
Mijn held van de dag was hoe je ze tegenwoordig alleen nog maar in films ziet: Nobel van binnen (ik bedoel, hij redt hier wel even een gestrande tourist!) en robuust van buiten. Brede schouders, stoere attitude, compleet met stylisch haardoekje en zonnebril. Hij draagt een hemd wat eens wit geweest moet zijn en nu vies is van het smeer en ruikt naar motorolie, verwassen jeans, en ik krijg gratis en voor niks nog een zwoele “enjoy the ride, baby” toegestopt, voordat we met tig kilometer per uur optrekken en we met een enorme stofwolk wegsjeesen, het national park in. Wat wil je nog meer?

Heel wat o-my-gods later, en na ontdekt te hebben dat deze dude ook over een washboardje beschikt (deze wetenswaardigheid getuigd van het aantal bijna-dood-ervaringen dat ik in deze 10 minuten moest doorleven; waaaa VASTHOUDEN), kom ik helemaal onder de modder maar met een stralend gezicht en shaky lijf aan bij het luxe hotel midden in het jungleparadijs.

*wegens privacy- en altzheimerredenen zijn de echte namen van Timo en Diego beschermd

Na deze lange en enerverende reis krijgen we een bijzonder natuurpracht aan welkom van onweer bij de schemerlucht, dineren we met een heerlijke zomerse obruni-salade op de veranda die uitkijkt over een schitterende vallei.
De volgende dag moesten we op een wat minder sjieke tijd opstaan; om 7am ging onze hike “Missie Olifant” van start. We begonnen bij een dorpje waar we wonder boven wonder direct bingo was! Hier passeerde zojuist een kudde olifanten DWARS door het dorp! Een schitterend tafereel, want terwijl wij beschut tegen de muur van een huis deze ontzettend grote imposante creatures konden bewonderen, ging in het dorp het dagelijks leven gewoon verder. Een man die nietsvermoedend, fris gedouched en wel, het publieke toiletgebouw uitstapte staat ineens oog in oog met een jumbo van 4 meter! Deze dorpsbewoner zet het op een holletje naar waar wij stonden, maar vergeet in allerijl zijn paarse slippers die verloren in het gras tussen het toiletgebouw, ons en de olifanten inliggen. Een prachtig schouwspel begint waarin onze gids deze paarse slippers probeert te bemachtigen zonder de olifant te bedreigen.
Dus, even to the point: wat hebben wij hiervan geleerd? ….
Mannen, ook al vind je het spannend zondag’s met de slippers van je vriendin te gaan douchen, doe het niet! Je staat zomaar oog-in-oog met een olifant en heel het dorp discovers your secret…

Na te zijn uitgewandeld tussen de bavianen, antilopen en wilde zwijnen, leent de rest van de dag zich uitstekend voor een goede relaxsessie aan het zwembad toeristenaapies kijken.
We ontmoeten hier onder andere een Nederlands meisje dat op missionarismissie is en ons verkondigt dat ze hier in Ghana “God weer heeft gevonden”. Als wij vragen waar dan precies (ik bedoel, dat willen wij ook wel! Wij vonden tenslotte slechts olifanten vandaag), reageert ze enigzinds beledigd.
Verder maken we kennis met Pedro, een opgeschoten Portugees van 43, fervent aanhanger van de ‘je-bent-zo-oud-als-je-je-voelt’-theorie. Vandaag voelt ie zich 17, zo schatten wij, als hij om half 11 ‘s ochtends met overdreven nonchalance bij ons aan de ontbijttafel een biertje opentrekt. Deze amigo is ook zeer trots op het feit dat hij in 1 week al meer dan 5 Afrikaanse landen heeft ‘gezien’. En sneeuwt ons geanimeerd een tijdje onder met Telegraafwaardige feiten.
Je snapt, het werd een fascinerende avond. :-)

Hierna laten we de groene oase achter ons en verruilen we die voor de dorre droogte van Tamale, een stadje in het noorden van Ghana. We huren een fiets, sportief als we zijn, en waa het manouvreren is hier toch wel heel anders dan op de Wageningse wegen waar je slechts wat trekkers tegenkomt. Hier moet je al je fietscompetenties in de strijd gooien om te overleven en ga je al slalommend om bolderkarren, spelende kinderen, kooplui die het fietspad als designated area zien om hun kleedje (met aanbod; 3 zaden) neer te leggen heen.
De hierop volgende dagen blijven we in Tamale; een relaxte chille stad vergeleken bij die andere metropolen. Ook heeft de islam hier beduidend meer invloed dus wordt het dagelijkse straatkabaal aangevuld met gejammer om de gebeden en zie je regelmatig toegewijde moslims ergens op de hoek van de straat hun kleedje uitvouwen waarna ze driftig in de richting van Mekka knielen. Ook klinken de islamitische invloeden door in de lokale taal, die in je gehoor ligt als een mengsel van arabisch met frans.
Het heeft wel een groot voordeel: alle mannen hier heten Mohammed. Dan misschien wel niet zo origineel, maar toch wel heel gemakkelijk om te onthouden. Een beetje als Hans, zegmaar.

Toch bljiven we met al die islamitische invloeden met ons hostel wel op veilig en bekend terrein: we slapen in het Catholic Guesthouse. Jaja! We veranderen echt bijna in 100% zedelijke brave nonnetjes hier in Afrika (of is dit nog om vergiffenis van onze apetasie-zonden af te kopen?).
Op onze kamer vinden we hier niet God (helaas), maar wel een andere heilige verschijning: een glow-in-the-dark Jezus aan het kruis! Jaaaaa Afrika gaat met z’n tijd mee, maar het was wel even raar opkijken toen we voor het eerst het licht uitdeden om te gaan slapen en daar zomaar
Jezus stond te glowen!
En hoewel ik me dan nog weleens bij God (of Carleen) kan beklagen over het nihilistische gehalte y-chromosoom op deze reis; deze gekruisigde versie had ik toch echt niet besteld!
Deze heilige vriend mag mooi op het nachtkastje van Carleen…

Onze katholieke bootst gaat verder bij een onverwachte ontmoeting met een Nederlandse priester, die nota bene in WAGENINGEN heeft gestudeerd!!! Nu kan ik me bijna wel voorspellen hoe Wageningen tot het priestervak moet inspireren gezien ik daar ook een nonnenbestaan lijd/leid. Maar het verhaal wordt nog leuker als hij nota bene ook nog bestuur heeft gedaan van de mooiste vereniging die Waggie rijk is: KSV Sint Fransiscus! Amen.
Zo zie je maar, laat dit een les zijn: het netwerk zo’n vereniging vd landbouw universiteit je brengt is van onschatbare waarde: als ik ooit nog als non wil emigreren naar Afrika heb ik mooi al de contacten….!

Onze laatste Tamaledag gaan we op excursie naar een dorpje van kleihutten; Sognayilli. We brengen bezoek en een offer aan de chief, ontmoeten zijn 4 vrouwen (!!!) kijken in een hutje hoe iemand katoendraden spint om er een grafkleed van te maken (een taak die alleen is weggelegd voor vrouwen die niet meer kunnen baren –in de overgang zijn geraakt-, er bestaat hier zelfs een entire dorp waar je als vrouw, zodra je je vruchtbaarheid verliest, moet gaan wonen… te bizar! Alsof het kinderproductieleveranciers zijn! Tsss.), en bezoeken een future-seer die met wat kralen in een kalabas rommelt en onze toekomst voorspelt.
De mijne is lang niet zo enerverend als die van Carleen. Ik krijg een kind en veel welvaart, en moet niet luisteren naar dokters (pap…?), maar naar God (toen hij hierover begin ging ik me toch lichtelijk zorgen maken, zie vorige alinea). Carleen dan; zij krijgt een meisje en haar gast, husband-to-be, heeft een rode auto! Kijk, DAAR heb je wat aan.

Het was gaaf de real side van de rurale praktijken van Ghana te ondervinden. Heel interessant hoe dat er ook zo’n wereld bestaat waar we met Internationale Ontwikkelingsstudies toch op macro/micro/meso-niveau over discussieren, en het nu eens in het echt te zien hoe het nou zit met die hybride mais-implementatie van West-Afrika ;-)

Hoe dan ook, later meer! XXX

P.S als je gek word van de spam kan je gewoon je adres via de mail verwijderen!