FOTO'S--balkonscènes, the african ass & een gaucho

Hey you all!
Ik ben gisteren alweer thuisgekomen! Wegens drukte en traag internet ben ik er de laatste weken in Ghana niet aan toegekomen nog berichten te posten op mijn website. Wel had ik ze al op USB staan, bij deze dus nog de verhalen (en foto's) van de afgelopen tijd. Als je ze liever persoonlijk wil horen heb ik je een probleem want mijn telefoon is afgesloten dus ben de komende week alleen via e-mail bereikbaar :-).
Liefs & tot snel!
xx


Liselotte, 5 september 2008, wrote:


BALKONSCÈNES, THE AFRICAN ASS & een Gaucho

Oooh wat gaat het opeens snel: aanstaande donderdag komen we alweer naar huis…! Minder dan een week te gaan... Inmiddels ben ik dan maar alvast begonnen met het openen en lezen van emails op mijn universiteitsaccount (om toch maar een beetje voorbereid te zijn op wat er straks allemaal –aan werk- over me heen komt). Op de nip ben ik dankzij mama alsnog ingeschreven voor een tweede jaar Internationale Ontwikkelingsstudies aan de wur (dat was ik door alle drukke amb-voorbereidingen ‘even vergeten’)… Of ik met deze softe voorbereidingen de harde landing in Nederland zal verzachten zullen we dan wel zien. Want om na 10 weken eindelijk gewend te zijn om alles op Afrikaans tempo te doen (behalve praten natuurlijk) zal het zo wel even omschakelen worden als straks alles weer met de Nederlandse efficiency-rate moet worden uitgevoerd…
Maar goed, ondanks dat alles hier in z’n eerste versnelling zonder al teveel toeren gaat (of gewoon in z’n achteruit) hebben we sinds de update van twee weken geleden alweer een hoop meegemaakt.

Allereerst waren we een week terug op onze oude stek in Accra. Gezellig weer met Adwoa en Abena, onze gastzusjes opgetrokken maar ons ook eindelijk met AIESEC bemoeid.
Zo gaven we onze eerste training (marketing) die (aldus de feedback) superleuk en nuttig bleek te zijn. In tha pocket!
Het was ook gaaf om te doen. En de voorbereidingen waren al een event op zich: want toen Carleen en ik op het kleine balkon van Abena’s studentenkamer aan het oefenen waren, verzamelde zich op de binnenplaats in no-time een groep gasten (nog net niet met gitaar) die ons allerlei eervolle verzoeken deden (dwz: onmiskenbare eenzijdige liefde op het eerste gezicht; wil je met me trouwen?), een hoop gejoel; de balkonscène van Alexander en Maxima was er niks bij.

Gelukkig ging het AIESEC-publiek bij de daadwerkelijke trainingssessie toch meer voor de inhoud en het was heel gaaf om met Carleen dit “platform” (waar men ideeën kan delen en van elkaar kan leren) voor de members te faciliteren. Waren al die amb-voorbereidingen toch niet voor niks! Denk trouwens ook maar niet dat er ook maar een beamer of hippe power-point aan te pas komt hier: de meeste computers stammen uit een pre-technologisch tijdperk en geven je de sensatie dat als je de computer aanzet (met zo’n dreun dat je het beeldscherm hoort kraken), een heel dorp ineens zonder licht zit.
Maar met flipovers en mooie stiften werd het ook een prima training; acceptee!

Ook gebruikten we onze laatste week Accra om te “winkelen”. En mocht dit in Nederland als een lucratieve bezigheid worden gezien; in Afrika is het zenuwslopender dan een zondagmiddag in de Rotterdamse koopgoot. Om maar te beginnen met het begrip “winkels”; de vrouwen en kinderen met koopwaar op hun hoofd zijn hier de “rennende winkel” (weer eens wat anders dan ‘rijdend’). De wat gerenommeerdere winkels zijn tafels (maar soms ook de motorkap van een auto, of de straat/stoep) waar de waren zijn uitgestald: je vindt de verse pindakaas (in emmers of schalen van 10 liter) naast een assortiment aan wastafels (sommige met barst -uniek antiek?-), naast de telefoonkaarten, de schoenmaker (een man met naaimachine en al), dan de grafkisten en een pasfoto-service… Allemaal bij elkaar op een hoek van de straat.

Je vraagt je af: wat is hier de logica van?
Natuurlijk kan je daar wel over speculeren…. Stel je voor:

Carleen eet/drinkt/slurpt-met-klodders eerst de 10 liter verse pindakaas, voelt zich hierna plots niet zo lekker, maar gelukkig kan ze daarnaast direct kotsen in een van de wastafels! Ze voelt zich hier echter nog steeds niet beter door, maar gelukkig kan ik een telefoonkaart kopen om een ambulance te bellen. Die komen zoooo hard en snel aangerend dat de broeder daarbij zijn schoenen verslijt en ze gelijk aan de schoenmaker geeft. Maar helaas sterft Carleen, maar niet getreurd, want op deze m2 vinden wij tevens een grafkist om haar in te leggen, en maakt de pasfotoservice haar laatste portret… (pinkt u ook een traantje weg?)…

Tja, als je het zo bekijkt zit er dus inderdaad wel een morbide logica en ordening in.

Waar het niet dat Carleen geen 10 liter pindakaas zou eten (want ze houdt meer van la vache qui rit). En kotsen? Als één van de twee het doet, dan gaan de braak-credits helaas naar mij… (en dan niet van pindakaas, maar obrunikiller genaamd apetasie). De telefoonkaartmevrouw waar ik een beltegoedkaart wil kopen ligt, zoals het winkelpersoneel hier gewoonlijk is, hoogstwaarschijnlijk languit over haar tafeltje te slapen. Een ambulancebroeder zou never nooit niet aan komen rennen (we zijn tenslotte in Afrika, dus mag het een tempootje lager alstublieft?) en daarbij zou hij waarschijnlijk geen schoenen hebben die hij aan de schoenmaker kan geven (tevens wegens de hiervoor genoemde reden –we zijn in Afrika-).

Dus???
De conclusie?

Ga hier maar eens voor je lol winkelen zonder gek te worden. Ik neem aan dat bovenstaand verhaal getuigd van het feit dat dit mij niet gelukt is, het lot heeft toegeslagen met Carleen als slachtoffer… (sorry Car ;-))

Maargoed, wether you believe it or not; uiteindelijk vonden we wat we zochten op de grote markt van Kaneshie: stof!
Met Abena en Adwoa gingen we naar een naaistertje (en dat is bijna net zo smoetsig als het klinkt) voor een mooie Afrikaanse jurk; op maat gemaakt!
Dit is natuurlijk een tricky bedoeling daar ik hier inmiddels (door al die sportieve hikes van ons) mijn novieten-fristie-kilo’s wel ben kwijtgeraakt en een iniminiejurkje krijg, maar met al die borrels en jaar(ring)en in het vooruitzicht niet weet voor hoe lang de naatjes het zullen houden … Hoe dan ook, geen reden tot zorgen; ook deze naaister concludeerde bij het opmenten van m’n heupen dat ik er qua Afrikaanse maten helemaal bij hoor.

En dat is niet de eerste keer. Waren het in Zuid-Amerika “Las Caderas De Shakira”, hier is het de “African Ass” waarin mijn billen geclassificeerd worden. Jaaa, een beetje kont werkt hier als goed integratiemiddel waar Afrikanen je graag op willen attenderen.
Op dag 2 mocht ik ‘m al incasseren: we waren op een beachparty en ik was me (in bikini en omslagdoek om m’n heupen) lekker aan het uitleven op een onmiskenbare hit van Jean-Paul. Toen ik bij een danspauze aan de bar genietend van mijn bacootje nipte, boog een jongeman genaamd Kofi (en ze zijn niet allemaal zo intelligent als de Anan-editie), die me al een tijdje ongegeneerd had staan opserveren, zich naar me voorover. Hij legde zijn hand zéér vriendschappelijk op mijn knie en keek me samenzweerderig aan “For a white lady, you have pretty BIG ass…” zo vertrouwde hij me toe, met een behoorlijke apatasie-walm.
Euhm, pardon?
Tel tot 10, denk AIESEC: “incasseren, accepteren, pro-actief reageren”. Goed. Verdient deze snotneus een flinke corrigerende mep? Venijnig neem ik hem van top tot teen op; een kleine (kn)aap, smalend smoeltje en 3 gouden kettingen met blingbling kruisjes eraan glimmen op zijn magere doch gespierde bast. Hij kijkt me verwachtingsvol aan en geeft me een bemoedigende knipoog.
Ik besluit voor een vreedzame oplossing en geef hem een zure glimlach, een gedecideerd “Thank you” trek m’n baco achterover en chau! Het feestje gaat verder en dus kan ik er maar beter mee doen waar het voor bedoelt is (Shaggy zei het ook al) “Shake that thing, miss, better better shake that thing miss…”
Hoewel ik, al dansend, me nog lichtelijk afvraag of dat markante openingszin misschien normaal op dit continent…?

Dit dilemma gaat van kwaad tot erger wanneer er gedurende de reis naast talloze opmerkingen over mijn African Ass ook daad bij woord wordt gevoegd en ik maarliefst twee billenknijpers mag incasseren!
De eerste keer was ik zo verbaasd en dat ik door stomheid geslagen niet direct kon reageren en een beetje debiel, ontheemd en overvallen een beetje ontdaan “Oh!” stond te roepen.
Maar daardoor mocht billenknijper nummer twee een extra pro-actieve reactie incasseren en kon Carleen me er nog op de nip van weerhouden dat ik hem besprong. En dan heb ik het niet over de bespring-wijze waar een man’s voorkeur (of de mijne) normaal gesproken naar uit zou zijn gegaan. Neen! Oprecht woedend was ik. Het is MIJN kont ja? En geen publiek goed waar een gefrustreerde malloot zich aan kan vergrijpen! Nou, dat heb ik hem wel duidelijk gemaakt.
Car en ik waren daarna echter zo van ons apropos dat we zijn verdwaald, er hevig op los filosoferend over de knijpreden: teveel MTV gekeken? Verloren normen en waarden? Opvoeding? Cultuur? Of heb ik gewoon écht een heeeeel lekkere onweerstaanbare kont?
Ons gastzusje Abena verlost me uit deze overpeinzingen als ik me bij haar over het billengedrag van haar mannelijke landgenoten beklaag: “Wij houden hier van dikke billen en brede heupen. Dus wees blij, het is een compliment.”

Allemaal prima die hele billencult, en Ghana mag voor Ruud Lubbers dan misschien het ideale vakantieland zijn, maar ik quote hier toch graag mijn moeder: “Kijken doe je met je ogen, en niet met je handjes!” zo zegt nu ook deze white lady met een PRETTY big ass :-)

Goed, genoeg A(ss)ccra. Na een week hard werken bij AIESEC, en met onze jurkjes bij de naaister, hadden we wel weer een week vakantie verdiend. En daar de studentencultuur van intro’s en ontgroeningen in Nederland alweer van start was gegaan hebben ook wij onze verantwoordelijkheid genomen en de toeristenhighlight van Ghana bezocht: El Mina. Een superschattig en duur vissersplaatsje, waar de allereerste koloniale nederzetting van de West-Afrikaanse kust is gesitueerd (dat je dat maar even weet). Het El Mina Castle (zie foto’s) heeft tevens een belangrijke rol gespeeld van de jarenlange slavenhandel, waarvan je tijdens een tour door dit door UNESCO beschermde gebouw nog de rillingen krijgt.
Lang zijn we niet in de donkere gangen blijven hangen, want de rest van de dag hebben we de vrijheid gevierd in een waar paradijsje. Coco-groove beachresort is zo luxe dat jeje er alleen met je ouders zou komen (onder het excuus van “tja, ik moest mee”) en dat je jezelf zelfs dan nóg zou schamen.
Maar wij hadden de theorie dat we genoeg stoere dingen deden (zie “boomhut” volgende verhaal) dus vergaven we onszelf al snel toen we op de zachte ligstoelen aan het zwembad in de brandende zon lagen te bakken. Met het aangename zeebriesje door ons haar en sjiek geklede obers die niet hoffelijk buigen terwijl ze je schijfjes watermeloen serveren, verklaarden we het resort unaniem (AIESEC) Ambassadeur-waardig…

Maargoed, ondanks dat ik volgens de Afrikanen over genoeg zitvlees beschik (zie andere alinea, red.), hebben zowel Car als ik niet de rust om een hele dag aan de rand van het zwembad de witte prinses uit te hangen. Dus net als je een beetje verveeld weg ligt te dromen over die bijpassende langverwachte prins op het paard….. blijkt het hotel zó luxe, dat zelfs DAT tot de mogelijkheden behoord…!
Spanning & Senatie!
Want: we maken kennis met….:

De Afrikaanse Gaucho!
Haha, dit klinkt even contradictioneel als ‘een witte neger’ of ‘een efficiënt Ghana’, maar ik lieg niet: Car en ik zijn met paard & een Ghaneze paardenboy over de schitterende palmstranden gaan rijden. En in bikini te paard is wel even wat anders dan in de Antarctische vrieskou van Argentinië. Echter, het hete temperament van daar werd in Afrika bij zowel de gaucho als paard, vervangen door een hete temperatuur… Tja, je kan niet alles hebben hè.

Hierna nemen we voor definitief afscheid van de stranden en maken we ons op voor een ongekend avontuur.

Car en ik beleven samen een onvergetelijk nachtelijk hoog(s)tepunt want…… we slapen in een boomhut 20m boven de grond!
Hierover meer… de volgende keer…