Extremen in de jungle

Hey you all!
Ik ben gisteren alweer thuisgekomen! Wegens drukte en traag internet ben ik er de laatste weken in Ghana niet aan toegekomen nog berichten te posten op mijn website. Wel had ik ze al op USB staan, bij deze dus nog de verhalen (en foto's) van de afgelopen tijd. Als je ze liever persoonlijk wil horen heb ik je een probleem want mijn telefoon is afgesloten dus ben de komende week alleen via e-mail bereikbaar .
Liefs & tot snel!
xx
(FOTO'S bij andere bericht 'foto's')

Liselotte, 6 september wrote:

EXTREMEN IN DE JUNGLE

Het is woensdag, 28 augustus, een pijnlijke datum want dit betekend dat we nog maar 2 weken hebben te gaan voor we weer in ons eigen bed slapen…! Om hier vooral maar niet over na te denken besluiten we onze activiteiten maar een beetje tot z’n extremen te pushen in elke zin van het woord: we pakken een trotro naar een oord genaamd Mosomagor; een ontzettend arm en verlaten dorpje ver weg diep in de jungle van de Central Region. Van hieruit willen we gaan we beginnen aan een onvergetelijke hike maar niet voordat we kennis hebben gemaakt met onze potentiële gids: Collins. Een kleine gedrongen man in camouflagepak, die je bijna ‘ventje’ zou hebben genoemd als hij niet zo’n imposant geweer bij zich had gehad.
Vanwege de heftige regenbuien die dit gebied de afgelopen dagen hebben geteisterd is zelfs Gids Collins weifelachtig over de haalbaarheid van onze missie die luidt: een overnachting op de 20 meter hoge treeplatform in de diep donkere jungle van het Kakum National Park. “Are you sure you want to go?” vraagt hij ons meerdere malen terwijl hij ons met bezorgde doch geamuseerde ogen ons nog eens goed opneemt. Twee stoere gezonde obruni-meiden met al half natgerende kleren in hun onderneming het dorp te bereiken, sokken reeds hoog over onze broek getrokken, de een met glimmende zilveren schoenen en de ander met uitelkaarvallende AllStars, maar allebei met een uitdagende grijns van oor-tot-oor die zegt: klaar voor avontuur!
“Goed dan.” zegt hij terwijl hij hoofdschuddend naar de hemel kijkt waar nog altijd onafgebroken regen uit blijft vallen, en pakt zijn hakmes en geweer. “Let’s go.”

Het is al schemerig als we eindelijk aan de tocht beginnen, Car en ik hebben geen idee hoe ver het zou zijn en stappen dapper met ons opmerkelijke hike-schoeisel over de paden, verder en verder de jungle in… De paden worden nauwer, de jungle donkerder, de plassen dieper, en al gauw banjeren we in het pikkendonker door kniepdiepe plassen, klauteren we over boomstammen, en is het schijnsel van de zaklamp en vlugge oog van de gids net op tijd om te voorkomen dat we op een van de meest giftige slangen van Afrika gaan staan. Al snel verdwijnen de paden, wordt de nacht zo donker en dik dat zelfs het schijnsel van de zaklamp nauwelijks de drassige grond waarover we ons moeten verplaatsen bereikt. De looppas wordt vervangen door geschuifel en gewurm door dichte bushbush. De tijd verstrijkt, en we zwijgen. Alle concentratie is gericht op het volgen van de gids, die een naar het lijkt triomfantelijk tempo aanhoud. Alsof het nog niet laat, koud, nat, en vermoeiend genoeg is, begint het ook nog eens opnieuw te regenen. De “Are we almost there?” ligt op mijn lippen als ik voor de zoveelste keer in een doornachtige klit van lianen vast kom te zitten en de dorens gemeen in m’n armen en kuiten snijden, maar ik vertik ‘m te stellen. Stoer zijn heeft zijn prijs.

Dan eindelijk komen we, na wat lijkt een eeuwigheid en midden in de nacht, aan bij onze begeerde slaapbestemming; het treeplatform. De ladder beklimmen naar de 20m hoge unit is een eitje vergeleken met het nachtelijk liaanslingeren over wildwaterstroompjes wat we net hebben doorstaan en de voldoening is groot als we neerploffen op de harde planken.

Natuurlijk gaan we niet direct slapen, en al helemaal niet wanneer gids Collins bij het delen van de avondsnack van brood met pindakaas, begint te vertellen over zijn belevingswereld en het pas écht fascinerend wordt:
“There as nothing a woman can teach me…!” zegt hij overtuigd. “No!” en lachend om die gedachte dat aan alleen al die mogelijkheid: “No! She could never! I’m too strong.”
De neiging deze man iets bij te brengen over gender-discrimination of een begrip als ‘bescheidenheid’ of ‘zelfkennis’ verdwijnt bij het zien van de zelfvoldane grote glimlach op zijn gezicht, wat zijn zojuist gemaakte statement bijna geestig aandoenlijk maakt. Hier tegenin gaan zou zijn als het vertellen aan een kind dat Sinterklaas niet bestaat: hartverscheurend. Car en ik wisselen een blik van verstandhouding uit en besluiten hem nog maar even in zijn sprookje te laten geloven.
Nog nagrinnekend zet ie z’n tanden in een stuk brood en smakkend herhaalt hij nog eens zijn uitspraken, meer om zichzelf in zijn eigen genialiteit te bevestigen dan om ook maar een poging te doen ons te overtuigen van dat de wereld rond is. Ik heb bijna bewondering voor hem. Dan stopt hij opeens met kauwen, en kijkt mij oprecht geïnteresseerd aan. “But Lise, how is that with Hans?” vraagt hij, zich wellicht lichtelijk beseffend dat er mensen het bestaan van Sinterklaas in twijfel trekken. Carleen is me voor en praat hem verder bij over mijn huwelijk: “Well, actually… Lise also teaches Hans things.” De compassie van Gids Collins voor mijn imaginaire echtgenoot groeit er niet op. Eerst laat die gek me al alleen (dwz: zonder mannelijk gezelschap) naar Ghana vertrekken en vervolgens laat hij zich blijkbaar ook nog door zijn vrouw de les lezen!
Collins trekt nu een ernstig gezicht. “Well Lise, excuse me to say so, but then… Hans is a weak man.” Zegt hij op een enigszins verontschuldigende toon.
Ik frons mijn wenkbrauwen. Hij mag dan misschien zwakke botten hebben omdat ie van het dak afvalt en ze dan breekt, maar niemand noemt MIJN Hans een watje! Carleen weet mijn huwelijk van een afgang te redden. “No Collins, he’s not weak at all. You know, it takes guts to be Liselotte’s husband, no weak person could do that.”
En als ervaringsdeskundige die al 8 weken met mij samen reist, zelfs tot hoog in een boomhut in de verste uithoek van de wereld aan toe, is ze de living loving proof van haar statement.
Zo puh, heeft onze ranger toch nog wat geleerd!
Thanks Car. (ik ook van jou!)
Dan maar een zakje zout.

Na nog wat gesprekken in het donker, ontdoen we ons eindelijk van onze natte kleren die we over de boomhutbalustrale hangen in poging ze te drogen. Vergenoegd kruipen we in een kleffe slaapzak en luisteren we veilig vanaf het 20 meter hoge treeplatform naar de onheilspellende geluiden van de jungle. Nog maar precies 2 weken verwijderd van mijn eigen comfortabele bed, maar hoe hard de planken ook mogen liggen, deze avond zou ik ze nevernooitniet voor mijn auping willen verruilen!
We hebben een trotse en intens blije glimlach om onze mond, en niets dan tevreden gedachtes tijdens deze slapeloze nacht.

Comfortabeler werd het er niet op toen we de volgende dag stijf wakker werden en ons weer in natte kleren moesten hijsen om ons door de jungle weer een weg terug te banen naar “de bewoonde wereld”.
Na bij terugkomst in Mosomagor hongerig op het ontbijt van wat brood met een gebakken ei zijn te zijn aangevallen, keken we elkaar aan.
Wat gaaf hè? Nee: Wat EXTREEM gaaf, was dit.

Car… Nog twee weken te gaan…!