Krokodillen, watervallen en Acrra revisited

Hopend dat iemand voor mij nu aantekeningen bijhoud van de colleges die van start zijn gegaan, zal ik bij deze ook mijn aantekeningen van Ghana weer even met het thuisfront delen!

Na Tamale reizen we af naar Bolgatanga, waar we in een flits een bezoek brengen aan een oude slavenhandelspost, waar de stamhoofden ZELF hun volk uitleverden aan de blanken om eigen rijkdom te vergaren (een nog zwartere bladzijde uit de zwarte geschiedenis). Verder bezoeken we de oudste katholieke kerk van de Upper North (je zou ‘m maar missen), maar de daadwerkelijke highlight: we mogen voor Steve Erwin spelen met krokodillen!

In Paga, aan de grens van Burkina Faso, is een meer met over de 200 krokodillen erin! Dit fenomeen moet natuurlijk uitgebuit worden en is een perfecte gelegenheid voor de dorpsbewoners een toeristisch slaatje uit de slaan: je koopt een kip en die is niet voor de soep maar voor de krokodil, en in ruil daarvoor mag je met ‘m op de foto en heb je min of meer de garantie dat ie je niet op eet.
Wij voelen er allebei niet zo heel veel voor, maar vinden het tegelijkertijd toch ook wel weer spannend en tja, we zijn er toch al. Toch protesteert mijn vega-hartje even als we 3 cedis betalen en er een kip uit bij z’n poten uit een ren wordt getrokken. Ik hoef ‘m dan zelf wel niet op te eten maar om hem dan wel aan een krokodil te voeren voor een foto, getuigd toch van een staaltje hypocrisie waar ik geen trots woord over kan vermelden (met deze laatste zin hoop ik nog te voorkomen dat ik uit de vegetarierbond word gedechargeerd ;-))
Carleen en ik fabriceren een gefoceerde smile als we even later op de levende krokodil zitten en z’n staart vasthouden (ik bedoel, wat nou als de kip alleen z’n voorgerecht was?). Er staan verder geen hekken ofzo. ‘s Avonds lopen de krokodillen ook wel gewoon over straat, op zoek naar een plek om hun eieren neer te leggen, of bij een slecht toeristenseizoen, naar eten.
Bang zijn voor een krokodil onder je bed, geniet hier in Paga dus zeker wel enige relevantie… who would have tought…
Doe mij echter maar gewoon een opblaaskrokodil (om op de zee te drijven…tralala) of euhm, en mooie handtas (nu gaat ook mijn WNF-lidmaatschap eraan).

We zetten onze reis voort naar het zuid-oosten van Ghana waar we deze week de Volta-region willen gaan ontdekken.
Eerst een 14 uur durende busreis naar Accra (waar de buschauffeur voor aanvang van de reis oproept tot een collectief gebed aan Allah, “dat we maar veilig aan mogen komen, is in zijn handen”, hmmm, en wij dachten meer aan die van de buschauffeur. Maargoed, met alleen maar moslims aan boord weet je natuurlijk nooit wie welke lokale kruidencombinaties hebben meegenomen…).
De reis begint en we krijgen de ene foute film na de andere vertoond met een hoop gekraak door de speakers wat slapen onmogelijk maakt (hee ik heb mijn lesje geleerd, en irriteer me geen miniseconde meer).
Gaar komen we om 4 uur ‘s ochtends weer aan in Accra, en heerlijk, na zo’n lange reis weer in de reuzen metropool terugkomen waar we twee weken hebben gewoond na zoveel remoteness te hebben experienced op onze travels… is HEERLIJK! We blijven er nog geen uur want pakken direct de trotro naar Ho, waar we moeten overstappen en een Ghanees ontbijtje van de straat meepikken, (dat heeft echt z’n charme) om vervolgens na een nacht niet slapen door een oase van groen aan de andere kant van het land een hike te maken naar de Paradise Lodge in Biakpa.

And Paridise… it is!
Een prachtige plek in de heuvels/Bergen van oost Ghana, uitkijkend over een vallei waar koffie- en cacaobomen groeien en in tegenstelling tot heel de rest van Ghana hoor je hier echt he-le-maal niks! Stil! Je kan bijna de natuur horen fotosyntetiseren : -)
Geen elektriciteit, lekker weer even met olielampen in de weer en emmerdouchen. Prima om even bij te komen.
We ontmoeten in de Volta Region Steven en Lisanne, een leuk stelletje uit Amsterdam die hier vakantie vieren en het klikt prima dus we trekken een paar dagen met hun op en kunnen als bijkomend voordeel de trotro verruilen voor de comfortabele achterbank van de auto van Steven’s vader. (Steven is half Ghanees).
In Paradiselodge maken we met z’n vieren een lange hike naar een waterval, drinken we organische koffie uit de vallei die naar aarde smaakt (ze groeien hier koffie in de valley en als Wageninger interresseer ik me natuurlijk uitermate voor de flora&fauna hier), kopen gave aardewerken souvenirs, belanden we in een begravenisstoet, bezoeken we aapies in Tafi Atome, en hebben een gave unieke kampeerervaring in the middle of nowhere.

Aan de grens bij Togo, hoog in de groene bergen van de Volta, ligt een piepklein plaatsje wat niet in de Bradtguide staat… toevallig vernemen we via-via dat hier een Amerikaan met Peace Corps een kleinschalig toerismeproject aan het opzetten is met de lokale bevolking en we besluiten een kijkje te nemen.

En niet alleen dat…. Eerst maken we daar een hike naar de allermooiste watervallen van Ghana. Onderweg plukken we verse avocado uit de bomen (lunch!) en proeven we cola-nut (voorheen exportproduct nummer 1). De watervallen zijn schitterend en als we in het koude water springen ook adembenemend.
Moe en zeer voldaan hebben we ‘s avonds een knus kampvuur op ons idyllische campspot op een eilandje in de bossen tussen twee riviertjes. In de tent, waar we (iets minder idyllisch) eerst wat ongedierte moeten uitmoorden, slapen we heerlijk. En… het is alweer… STIL!

De volgende dag worden we wakker in het bos, koken we boven het vuur koffiewater wat we filteren boven een mok met een handdoek. En terwijl ik aan m’n eerste bakkie zittend op een boomstam mijn dag begin, zijn wat meisjes uit het dorpje al druk kleding aan het wassen in de rivier. Wat een heerlijke dag.
Het mooiste cadeau komt nog; een eindje verderop is het beekje ietsjes dieper en wat meer beschut; een prima spot voor een ochtendbad? Zeep mee, en GAAN! Niemand in de buurt en dan ijskoud water op een warme ochtendhuid… aaaaah! Wat een topdag.

Daarna karren we met omwegen naar de Wli watervallen. De richting vragen is hier namelijk een risicovolle bedoeling. Een Ghanees snijdt nog liever zijn tong eraf dan te moeten toegeven dat hij de weg niet weet in zijn eigen land. Dus als je de weg vraagt, zullen ze je hem altijd wijzen, zij het de verkeerde kant op. Aardig als ze zijn. Het vergt veel geduld het ook als ‘aardig’ te waarderen, als je voor de zoveelste keer van het kastje naar de muur wordt gestuurd.

The Wli Falls zijn erg toeristisch dus niet zo spectaculair als de watervallen voorheen. We doen dan toch maar weer wel ons voordeel mee met een goede obruni-lunch in een Duits restaurant.
In de Volta region zijn ze over het algemeen veel minder gewend aan toeristen. Mensen roepen je nauwelijks na met ‘obruni’ (ze spreken hier ook Ewe dus hebben een ander woord voor ‘witte’), maar in plaats daarvan mompelen ze met een beleefde toeknik het enige engelse zinnetje in het voorbijgaan; you’re welcome. En dat voel je.
Ik vond deze area van Ghana absoluut het allermooiste! Lekker veel buiten zijn en avontuur, dorpjes in hun natuurlijke staat en dagelijkse gang van zaken observeren… dat heeft wel wat.

Met die herinnering op m’n netvlies gebrand was het daarna weer even werken geblazen want we zijn vorige week maandag aangekomen bij AIESEC Legon, Accra University. Hier vertoeven Carleen en ik dagelijks op de schitterende campus van Legon, en doen we waarvoor we ook zijn gekomen (oja); hard werken, trainingen geven (dat is supergaaf!), interactief bezig zijn met AIESEC en de Ghanaian studentlife!

We integreren een eind weg, zien onze Ghanese TOPzusjes weer terug, gaan een avond mee naar de sportschool (waar we voor het eerst puffen en steunen op aanmoediging van een Ghaneze vent: let wel, onze personal trainer), en laten een Ghaneze jurk maken.

Kortom, terwijl iedereen in Nederland weer gaat focussen op de dagelijkse gang van zaken, integreren wij hier ook aardig verder in de Ghanaian studentlife.

Don’t worry, ik kom zeker weten wel weer naar huis. Al was het maar voor de hagelslag die ik al 8 weken moet missen, een temperatuur van onder de 38 graden, of gewoon weer eens een wit gezicht! (en lekkere koffie)

De komende week gaan we nog een beetje reizen (El Mina -cultuurbarbaren als we zijn hebben wij de toeristen mainattractie nog niet gezien- en een schildpaddenbeach) en dan staat nog een week AIESEC-en bij AIESEC Kumasi op het programma, een knallende Dutch Goodbye Party en… en… en… zoveel meer!Nog lekker genieten van het Afrikaanse tempo en de leuke tijd met Carleen.

Iedereen thuis succes met de kickoff van het studentenjaar, ik kom mijn afwezigheid deze eerste weken graag inhalen met efficiente 24-7 parties, zal ik een flesje apetasie importeren? Hoor 't wel... :-)

Liefs,
Liselotte