Zwemles, Echte Liefde

ZWEMLES, ECHTE LIEFDE & APETASIE

Oke jeetje, (ojee betekend in het twi trouwens iets van 'goede god', weten we gelijk waar dat vandaan komt!) aan de reacties te zien was het vorige bericht nogal een dramaverhaal; met alle introweken weer op komst nu dus maar een update over de more sunny side of Africa uit het mooie Tamale. Want ondanks de lange verhalen reis ik sneller dan ik op internet bij kan houden.

Na de canopywalk (ik was een enigzinds genante vertoning met m'n zilveren sneakers tussen alle tefa's maar het zij zo; zelfs in afrika houd ik mijn voorliefde voor foute schoenen reputatie lekker hoog) werd het tijd om weer even wat AIESEC-spirit te gaan toevoegen aan onze reisavonturen.
Dus weer tussen de locals bivakeren (dit keer wel heel letterlijk op de bank in de woonkamer) in plaats van tussen de obruni's op de touristische spots.
Onze hostfamily in Kumasi is echt werkelijk geweldig. Gerogina & Michael en Viktor zijn de oom, tante en neefje van de LCP (voorzitter van AIESEC Kumasi) Bill. Georgina kan heerlijk niet-Ghanees koken en Michael werkt in een restaurant dus culinair goed toeven!
Het huis bestaat uit een centraal open trappenhuis waarin je zoveel kamers kan huren als je kapitaalkrachtig bent. Gerogina en Michael hebben allebei een baan, dus kunnen 3 kamers huren: 1 kamer waar ze twee banken inzetten, dienstdoende als de woonkamer (paar jezusschilderijen en aan de muur en klaar is kees), voor deze tijd even onze amb-honk. 1 eigen slaapkamer en zelfs een keuken! De andere mensen koken gezamelijk op de binnenplaats boven wat kolen of een gaspitje, en halen water op hun hoofd bij een soort centrale pomp/slang in de straat, wat ze secuur zonder een druppel te morsen op hun hoofd alle trappen op naar boven dragen. Voor de kinderen wordt die moeite niet genomen; die badderen gewoon op straat. Een heel zoet gezicht hoe ze twee koters van een jaar of 5 elkaar natgieten met kleine emmertjes, elkaar helemaal inzepen en dan elkaar met een serieus gezicht grondig weer afspoelen: scheveningsstrandritueel op straat!

Dat Michael en Georgina het goed hebben beseffen ze maar al te goed: het is niet makkelijk om werk te krijgen hier in Ghana. Alles drait om contacten. Als je de universiteit of praktijkopleiding haalt met hoogste graat, dan zegt dat niks o er dat je ook een baan kan krijgen. Nee, zo deed Michael bijvoorbeeld mecanicalschool en werkt hij nu in een restaurant omdat een neef van hem dat runt. Zoner familie en diens netwerk, geen brood op de plank. Als iemand bijvoorbeeld een hoge baan heft in een verzekeringsmaatschappij kan je zo uittellen dat alle afdelingshoofdfuncties worden benut door familieleden, zo legt Michael ons uit alsof het de normaalste zaak van de wereld s.
"Ook als die helemaal niet daartoe gekwalificeerd zijn?" vragen wij ontzet. "Ja natuurlijk," vervolgt hij, "You should always help your familiy."
Er begint een lichtje te branden: dat verklaard natuurlijk een hoop over de inefficiente gang van zaken in dit land: als de man van de bakkersschool auto's gaat repareren en de mecanicus in de keuken staat, zie ik eindelijk de logica van waarom ik het Ghanese voedsel niet zo euhmm smakelijk vind begrijp ik de status waarin de meeste trotro's zich bevinden...

However, hard gewerkt wordt er hier. En niet alleen door Georgina en Michael die allebei zo'n 12 uur per dag draaien, ook Carleen en ik hebben de productiviteitsschakelaar op full power gezet en ijn met de jaarplanning van de LC (AIESEC office) van Kumasi aan de slag gegaan.
Bill, de LCP, is werkelijk een held. Een superleuke gast (rechtenstudent) en dolenthousiast over onze praktische suggestisch voor zijn gestelde doelen. We hebben een gaaf plan gemaakt hoe deze LC meer eenheid binnen hun team kan creeeren, en hun LC-status een beetje kan oppimpen en heo ze hun exchange kunnen verhogen.
Bij de lancering van het nieuwe AIESECjaar begin september komen we terug naar Kumasi om samen met hun het jaar knallend te beginnen.

Uitvergaderd wilde Bill ons toch graag gebruiken voor een ander doel waar AIESEC Ghana zich mee bezig houdt; AIDS-voorlichting op junior highschools.
Schoorvoetend bekenden wij onze beperkte medicsche feitenkennis over deze ziekte maar gelukkig zouden we de presentatie samen doen met AIESECers uit Kumasi. Wij mochten ons dan vooral richten op de transitie via 'sexual intercourse', zoals Bill het noemde.
Nou, moet je net mij hebben! De eerste 5 minuten dat ik in Ghana ongestoord over seks, pardon 'sexual intercourse' of 'copulation' mocht praten, waren aangebroken...
Maar heb ik normaal wel mijn mondje klaar over dit onderwerp, voor een schoolklas vol onschuldige volledig geinteresseerde maar toch zich enigzinds generende snoetjes daar als buitenlander in je oranje AIESECshirt je verhaal gaat van "als je een vriendje of vriendinnetje hebt en je vindt elkaar heel heel heeeeeeeel erg lief..." hahahaha. Lekker hypocriet.
Ja en dan? En dan?
How does this story continue...?

Hoe dan ook, daar stond ik dan om 10 uur sochtends op de donderdagmorgen in freaking Ghana Kumasi voor zich enigzinds genererende kinderen een condoom om Carleens vingers te schuiven. Zonder te lachen! (of te huilen), moest slechts een beetje blozen, mijn gezicht in de plooi houden en vooral niet Carleen aankijken.
Ach, maar 'tis heel normaal om dan nerveus te zijn toch? Het was tenslotte de eerste keer. :-)

Ook de kinderen schoven een beetje ongemakkeiljk in hun bank heen en weer en Bill sprong in en opperde na ons wat op het leek condoom/seks-promo-verhaal, dat je natuurlijk ook kan ... "ABSTAIN FROM (weerhouden van) SEX" Kijkt Bill daarbij enigzinds belerend naar mij, of beeld ik me dat maar in? Een zucht van verlichting gaat door het klaslokaal. Je kan ook geen seks hebben, gelukkig maar.
Maar met die hoge AIDSrate, en vele tienerzwangerschappen (letterlijke quote: "als ze menstrueert is ze er klaar voor"... zou je bijna zeggen dat het een voordeel is dat veel meisjes door ondervoeding op latere leeftijd pas gaan menstrueren en dus niet op hun 12e maar pas op hun 15e al met een kind zitten) erbij optelt, voelt mijn condoompromotalk, opeens niet meer zo hypocriet.
En weer houden van seks? Ik zal het eens proberen.

Uiteraard brengen Carleen en ik nog even de sfeer d'r in als we op de melodie van (natuurlijk) de psice girls onze zelfgeschreen creatie "STOP AIDS NOW" inzetten, en iedereen komt los. Compleet met dansje.

Dat niet alleen zingen verbroederd, maar het voetbal ook, mogen we die middag ondervinden als we voor 10 cedi (8 euro) een Ghaneze match aanschouden in het overdekte V.I.P.gedeelte van het Kumasi Stadion.
Als het vervolgens begint te regenen kijkt niemand verbaas op als de overige toeschouwers vanuit het normale gedeelte ook in de overdekte VIPlounge plaatsnemen: iedereen heeft tenslotte recht op het droog kijken van een goed potje voetbal. Arm of rijk.

De volgende dag geen condooms maar houden we ons met een heel ander soort naaien bezig; de AIESECers nemen ons mee naar dorpjes rondom Kumasi waar het weven van de traditionele kente-kleden tot collectieve brond van inkomsten behoort. Ookw ij worden in Afrikaanse prachtkwaliteitjes gewikkeld (de shopeigenaar was natuurlijk een vriend-neef-broer-of ander contact geldend als familielid), dus we kregen een fixe discount op het cadeau wat we voor ons gastgezin kochten.

Ook leren we meer over de oeroude Ashanticultuur als we het paleismuseum van de king bezoeken. Hier wordt de vraag gesteld: Wat moet je doen om een goede vrouw/echtgenote te zijn?
Als getrouwde vrouw denk ik met weemoed aan mijn Hans (zie vorige bericht, red.) en mijn verse koude gemaakte limonade die hem van het dak deed vallen. Het antwoord in de Ashanticultuur wijkt hier echter enigzinsd vanaf: "Allow him to marry another woman as well!" (Annegeer & andere vrouwen die zich nu direct op mijn hans verheugen: dikke chau!) Want, nu komt het, je kan dit namelijk ook symbolsich opvatten en dan hoef je slechts elke 40 dagen je haarstijl te veranderen, wat je een "nieuwe vrouw" doet lijken. As easy as that!
Ik geef daar de volgende dag maar al te graa gehoor aan als Carleen met engelengeduld 1 voor 1 mijn nogal smerige vlechtjes uit mijn haar peutert.
Ik weet zeker dat welke man dan ook, zo niet mijn lieftallige echtgenoot, de frist gewassen haren (na 30 dagen shampoo-onthouding) wel zou kunnen waarderen...

Overigens zit er gelukkig ook wel een aardig feministisch element in de Ashanticultuur, en dat is dat de kinderen hoe dan ook tot de familie van de vrouw behoren. Omdat die ze baart, weet je zeker dat het kind dus bij die bloedband hoort. En over de vader... tja, daarvan weet je natuurlijk nooit zeker of hij dat is. (en iedereen lijkt hier -vind ik nog steeds- ook zo op elkaar, dus het argument 'ooh, hij heeft jou ogen, want ze zijn bruin' is niet echt relevant). Dus hoe kan een guy sure zijn dat je zijn kind baart? Nou, misschien moet hij je iets VAKER dan eens in de 40 dagen over je haarstijl complimenteren..? (hans, schat, dit was een hint!)

Maar we hebben het erg leuk met onze AIESECmannen, met wie we x op x op stap gaan. Je kan erg met ze lachen en zijn open minded, en, ook niet vervelend, andere mannen hebben jaloers het nakijken als zij beschermend met deze 2 blonde meisjes door de straten van Kumasi paraderen.
Als Car en ik samen met Bill lopen roept iemand naar hemn "je moet mij er ook 1 geven, jij hebt er 2, en dat is niet eerlijk." Gelukkig studeert Bill rechten, dus weet ie zich er op de een of andere manier uit te praten. Maar zo ontvangen de mannen nog meer verzoeken.
Niemand die ons vraagt wat WIJ willen. Al onze aanspraak gaat via de mannen. Mannen onder elkaar, in eerlijk overleg. Die hebben het tenslotte over het zeggen met ons en kunnen het best beoordelen of ze ons misschien willen ruilen voor iemands zus of een schaap...
Zou ik normaal vanuit m'n tenen geergerd zijn geweest als er zo oer mijn lotsbestemming werd gehandeld en mijn zelfbeschiking tot nihilistische staat werd verbannen, nu vind ik het wel heerlijk lekker rustig vrij te blijven van al die aanmaningn en schaar me graag even de girlfriend van de LCP. (sorry hans, zo gaat dat).

Maar dan nu even over ECHTE LIEFDE.
Want ja, euhmmm, die kon natuurlijk niet uitblijven. 10 weken in een ander land, de warmte...etcetera. Als ik alleen was geweest was het misschien al eerder voorgevallen, maar nu moest ik er eerst nog uit het nauwlettend oog van Carleen ontsnappen voordat het kon gebeuren...
Was het zijn lach? Zijn ondeugende bruine ogen? Of de tong die hij naar me uitstak, in een kamer vol mensen, toen even niemand keek?
Ik weet het niet, maar oh my god, ik ben verliefd!
Oke, en het was zelfs nog wel praktisch want we zaten in hetzelfde huis: hij is de zoon van Michael en Georgina, onze gastouders!

We hebben er al over gepraat en ook hun viel het op dat hun Viktor Kweemi op mij gesteld was. Ik wil hem graag meenemen naar Nederland maar dat vinden Viktors ouders niet goed, te vroeg, zeggen ze.
Eigenlijk weet ik ook niet of Viktor het wel wil....
Behalve wat ga-ga's en bellengeblaas komt er niet veel meer uit zijn schattige bekkie, maargoed, wat wil je ook, 't ventje is nog maar 10 maanden!
(en toegeven, huilt zodra zijn moeder zich buiten zijn gezichtsveld begeeft)

Een ander uitstapje met onze Ghanaian AIESEC friends gaat naar het bossom-twimeer. Waar Car en ik enthousiast het water instromen gaan onze AIESECers huiverig stap voor stap tot de knietjes het meer in. "We can't swimm" bekennen ze beteuterd. Ok, maar a la AIESEC, waar elke problem een challange is (blablabla) wanen we ons de komende twee uur badjuffrouw (helaas zonder haak), en doen we tevergeefse pogingen kikker-vlieguig-potlood uit te leggen. Al klinkt "frog-airplane-pencil" zoals het eruit ziet; niet!
De bezigheid is hoe dan ook een bezienswaardigheid voor het hele dorp dus snle komen er mensen die ook wel een privelesje willen van de obruni's in bikini, maar wij zetten deze chille dag liever voort met de zelfgemaakte pannenkoekenlunch.
Maar ze zouden geen AIESECers zijn als wij ook niet aan een uitdaging mogen geloven, genaamd, verse gefrituurde vis. Carleen haakt bij het zien van de half levende units die in de kokende olie worden gepleurd al af, maar mijn vegetarische hartje gaat uit naar die diertjes o.d.z. "je sterft nooit voor niets" kopen we een zak van gefrituurde vis.
Gefrituurde vis, klinkt niet zo spannend zou je zeggen, nou lijkzicht, het is andere zaak dan de kibbelingetjes van de markt!
Hier eet je de vis van kop tot staart op (in de graten zit calcium, zweert men). De zak is in no-time leeg, en vele gefrituurde visjes zwemmen al in de ghanase magen als ik nog met die van mij zit te spelen waarbij de vis me met grote ogen en halfopen mond lijkt aan te kijken. Daar ga ik dan.
Met een grote hap bijt ik z'n hoofd eraf en fabriceer een ongeloofwaardige "hmmmmmm" en begin de kanpperig doch sappige hersenen van de vis te kauwen.
Ik heb mijn portie intergratie er weer opzitten vandaag.

Na 5 dagen nemen afscheid van Kumasi voor een kleine Hollandparty in Kokobeng(beng!) waar David (de jaarclubgenoot van Jon, red.) met zijn neef Maarten, een weeshuis bouwt. We hadden elkaar bij toeval al eerder ontmoet op een obruniterras in Accra, maar nu was het tijd voor een echte party in dit dorpje in de middle of nowhere.
Kwa intergratie gaan we Ghanaian style, maar dan niet op de dansvloer deze keer....
Apatasie is de naam, en wordt deze drank in dit plattelandsdorpje met grote glimlach om de mond uitgesproken ("because it kills people but remains being your friend") in het verdere Ghana wordt het hoogstens gefluisterd, "It Who Shall Not Be Named"... of vraag je om een "down there"; de drank staat niet op de plank bij de andere flessen, maar ergens down dus, binnen handbereik van de barman.
Effin, dat de verhalen over dit legendarische drankje Apetasi niet alleen maar sterk zijn, maar de drank ook, merkten we gauw genoeg.
De Ghanezen sloegen vermakelijk gade onder het rode licht van de bar waar heel het dorp zich had verzameld, hoe wij apatasie dronken tot deze letterlijk en figuurlijk mijn neus uitkwam.
Men neemt, en men geeft wat terug. Ofzoiets.

Dat mijn reismotto "What does not kill me, makes me stronger" niet in alle gevallen opgaat, merkte ik de volgende moren. Het had me dan wel niet gekilled, maar strong was in dit geval slechts de bonkende hoofdpijn en de brakheid zoals ik hem nog nooit had ervaren.

Met alle credits naar Carleen dat we de volgende dag na het bewonderen van David gave project (zie wwww....) -al kon ik mijn enthousiasme maar zeer zwakjes uiten- dat we het nog gehaald hebben tot Techiman.
Tijdens de reis kreeg Car menigmaal de vraag:
"What is wrong with your sister?" Het antwoord had slechts 1 woord nodig:
"Apetasie."
Een blik vol ontzag werden zijn ogen groot "But you're Obruni! If you drink it, you'll die.!"
"What does not kill me, makes the headache stronger." dat leek me voor die dag, een beter motto.

Na 2 nachten Techiman te zijn bijgekomen vervolgenden we onze reis naar Mole National Park met olifanten en dat soort heel erg gaave dingen. Maar over bijna dood ervaringen op de scooter of over de hutjes-als-op-tv in Afrika, meer de volgende keer!

Alvast succes met alweer beginnen aan voorbereidingen van alles, thanks voor de reacties en berichten, Car en ik zijn nu precies op de helft en hebben nog 5 weken te gaan...!

Liefs,

Liselotte